Mine vaganti. O miłości i makaronach

"Mine vaganti. O miłości i makaronach" było miłym zwieńczeniem krótkiego ale wielce intensywnego weekendu. Ale taki to urok pracujących sobót... :-/

Nie znam w ogóle współczesnego kina włoskiego, nic mi nie mówiło ani nazwisko reżysera ani nikogo z obsady, ot jedyne co wiedziałem idąc nań to informacje z kilku zdań zawartych w zapowiedziach.

Ale było warto :-) Film miota się gdzieś między komedią a dramatem i próbuje zadowolić odbiorców obu tych gatunków. Jednocześnie nie nuży i nie gubi wielowymiarowości głównych bohaterów. W efekcie uzyskujemy prawie dwie pełne godziny przyzwoitej rozrywki. Pozostaje tylko pogratulować reżyserowi, zapoznać się z innymi jego dziełami i czekać na dokładkę :-)

Jedno tylko kinowo zaznaczę: kurwa, jak ja nienawidzę popcorniarzy w kinie. Smrodzą, hałasują a we mnie rośnie chęć strzelenia w pysk. Czy oni nie mogą się nażreć w domu??? I przestać udawać amerykanów...? Ehhh... Ja wiem, że to walka z wiatrakami, ale nie mogę inaczej...

Wracając jednak do kwestii filmowej - trailer: